“Ik werd in het weeshuis afgezet door een chauffeur van een garage in de buurt van waar wij woonden.

Nog dezelfde dag werd al mijn haar afgesneden, ik hield alleen nog een crapuleke over. Ik was zo fier op mijne krullekop.

Ik was toen vijf jaar. Ik ben de hele dag blijven wenen.”

Gedurende een kleine eeuw domineerde het imposante   gebouw  voor wezen en ouderlingen het uitzicht van de   Frederik   Lintsstraat. Vrijwel elke Leuvenaar kende het   bestaan van dit   gebouw en ook de weesjongens waren   zichtbaar en aanwezig   in  het Leuvense straatbeeld. Maar   hoe het leven binnen de muren eruitzag, wist vrijwel   niemand.

 Dit Cahier, gebaseerd op een studie uit 2000, geeft een   levendige inkijk in het dagdagelijkse samenleven van   weesjongens en personeel in de periode van 1926 tot 1939.

 Een periode waarin de economische crisis hard toesloeg en  heel wat ouders in schrijnende armoede zich verplicht zagen  hun kinderen onder te brengen in het weeshuis. Er verbleven  immers ook ‘halve wezen’ en kinderen wiens ouders niet in  staat waren om voor hun kinderen te zorgen.

Guillaume Devriendt was meer dan veertig jaar een bijzonder betrokken directeur van het weeshuis en woonde er ook met zijn  gezin. Niet alleen de persoonlijke dossiers van de weesjongens, maar ook duizenden brieven, verslagen, documenten en   teksten van zijn hand kwamen terecht in het rijke   OCMW-archief. Dit uitstekend historisch materiaal laat ons toe een bijna   filmisch beeld te vormen van de concrete   leefomstandigheden van de weesjongens. Wie waren zij? Hoe verliepen hun   dagen? Wat schafte de pot? En zo verder.

 Hoe het aanvoelde om weesjongen te zijn in die tijd en op die plaats, leren we niet uit

 documenten. Zeven oud-weesjongens, inmiddels bejaard, werden bereid gevonden om hun persoonlijke herinneringen te   delen  met de auteur. Dankzij hun - vaak erg ontroerende - getuigenissen komt dit stukje Leuvense geschiedenis weer echt tot   leven.